Op het hoogtepunt

Kent u hem nog?

Ik was fan, ik durf het toe te geven. Bob Ross. De man met het doorschijnende kapsel die zo goed kon schilderen. Nog voordat Discovery Channel echt populair was werden de kunsten van Bob Ross eindeloos herhaald.  Bob kreeg het voor elkaar om willekeurig wat strepen en vlekken op een doek te zetten en dan als bij toverkunst er een prachtig landschap van te maken.  Bob was cult nog voordat hij overleed.

Bob schilderde in mijn herinnering alleen maar landschappen. Het commentaar dat hij erbij gaf kan verwoord worden als lijzig en semigeil ('a little bit of grassgreen there, a tiny-tiny bit of cholatbrown here..and there's your tree') hij sprak tegen je alsof je een klein kind was, hij fluisterde haast en als ik er nu aan terug denk krijg ik er spontaan kippenvel van. Razendpopulair was hij in de jaren '80. En hypocriet ook. Hij sloot af met 'God loves you' maar volgens mij meende hij daar weinig van. 

Ik ken niemand die de landschappen van Bob in zijn huis zou hangen. Daar zijn de schilderijen van Bob gewoon niet Kunst genoeg voor. Een doek van een landschap gaat op den duur vervelen. Dat is waar omdat je ook niet de hele dag naar buiten kijkt omdat het uitzicht zo mooi is. Of je nu kijkt naar een hoop portiekwoningen aan de andere kant van de straat of een Canadees berglandschap, na een aantal dagen gaat het vervelen.  Bij het ene uitzicht duurt het alleen wat langer dan bij het andere uitzicht.

Wat maar weinig mensen weten is dat Bob werd mishandeld door zijn sadistische vrouw.  Daarom greep Bob al vroeg (vlak na het ontbijt) naar de fles. Bob had een serieus probleem want hij kreeg dankzij het vele drinken het syndroom van Korsakov. Daar werden de prachtige landschappen niet echt beter op. Op het laatst kon hij alleen nog maar woestijnen en woelige baren schilderen.  

Niet veel mensen hadden het door maar met Bob ging het steeds slechter. Bob was aan het afglijden en niemand was er om hem uit zijn lijden te verlossen. Bob was hard bezig een kariktatuur van zichzelf te worden Hij brabbelde alleen nog maar tegen het doek en zijn landschappen werden onherkenbaar. Hij ging niet meer naar de kapper en schoor zich niet meer, hoewel dat eigenlijk niet veel uitmaakte. Bob zijn schilderijen uit het laatste seizoen werden kinderlijk slecht en niemand kon meer iets van hem leren.

Bob 'died in action'  tijdens een opname. Een penseel in zijn hand en om zijn duim een palet met voornamelijk blauwtinten. Het laatste schilderij was het zoveelste lege woestijnlandschap, maar met blauw gemaakt want Bob werd ook kleurenblind. De laatste afleveringen van Bob werden nooit uitgezonden en daarmee bleef de legende leven. Bob was voor zijn fans nog steeds de magier met de gouden kwast. 

Bob stierf op het goede moment. Vlak voordat hij zichzelf voor schut kon zetten besloot zijn hart ermee te stoppen en daarmee was de mythe gered. Bob was en bleef een held. 

En met hem waren vele anderen sterren die op het laatste moment, toen het echt niet meer ging uitstapte. Door een ovedosis (Elvis Presley) door een duikvlucht (Herman Brood) of door een hartstilstand (Andre Hazes). Allen gingen net voor of net na het moment dat het alleen maar pijnlijk was om ze te zien op TV. Het laatste concert van Elvis is snel vergeten, het was slechts een incident op een verder prachtig trackrecord, en werd The King of Rock. 

Andre Hazes kon niet meer zingen, hij was op en alleen zijn management hield hem op het podium. Ook Andre stopte op tijd, net als Bob, om te zorgen dat de herinnering aan hem louter positief zal zijn en niet pijnlijk. Bob, Elvis, Herman, Andre, allen begrepen het. 

Michael Jackson zal nooit meer The King of Pop worden en alles wat hij nu doet lijkt welhaast een foutje in de evolutie. Zijn ster is allang niet meer vallend maar heeft zich inmiddels een diepe krater geboord in de aarde op de plek die vroeger Neverland heette. 

Waarom Michael Jackson niet hetzelfde lot is gegund als Bob, Elvis en Andre blijft een raadsel.